گیاه دارچین ( بخش دوم )
استفاده از گیاه دارچین
گیاه دارچین ، با توجه به اسناد موجود میدانيم كه از ديرباز گونه های مختلف دارچين نزد اقوام مختلف به
صورتهای گوناگون استفاده میشده است. برای مثال هنديان به عنوان ادويه، مصريان باستان به
عنوان دارو، خوشبوكنندۀ مشروبات و در موميايی كردن، و چينينان و روميان به صورتهای ديگر
از آن استفاده میكرده اند
در آياتی از كتاب مقدس نيز به استفاده از دارچين به عنوان يكی از اجزای روغن مقدس و
يكی از اجزای دود كندر تهيه شده برای هيكل اشاره شده است
مسير تجاری ناشناختۀ دارچين و قيمت باالی آن موجب شد كه منشأ اين گياه تا قرنها
ناشناخته باقی بماند و افسانههايی در بارۀ آن ساخته شود، برای نمونه برخی پيشينيان معتقد بودند
كه دارچين را ققنوس میسازد يا اينكه در دره های تنگ میرويد و
مارهايی خطرناک از آن محافظت میكنند و يا
اينكه دارچين در النۀ پرندگان بزرگ به دست میآيد مشكل ديگری
كه در مطالعۀ تصور پيشينيان از خاستگاه دارچين با آن مواجه میشويم آن است كه بيشتر منابع،
به ويژه منابع دورۀ اسلامي، در پرداختن به ويژگيهاي ظاهري انواع درختان دارچين كوتاهي
كرده اند. در نتيجه نمي توان به يقين گياه مورد نظر هر نويسنده را تشخيص داد. ديگر آن كه
نويسندگان، به ويژه نويسندگان مسلمان، در ناميدن انواع دارچين، دقت نكرده و هر كدام از آنها،
بسته به نوعي كه در ديار خود ديده آنها را نامگذاري كرده است. انواع مختلف دارچين در منابع
دورۀ اسلامي با نامهاي دارچين، دارچيني، دارصيني، دارصيني دون، دارصوص، دارسوس، سليخه،
قرفه و جز آن ناميده شده اند
